vrijdag 9 september 2011

18 Oktober 2001



Dear, dear, dear....... 
 
Hebben jullie dat nu ook? Ik zie overal borsten. Het is het eerste wat me opvalt aan een vrouw in beeld, het zij op de televisie, op straat, in een winkel of ziekenhuisgang: het gevulde bloesje of truitje. Nooit eerder heb ik me druk gemaakt over borsten en nu zie ik ze overal om me heen. Kleine, grote, ronde, gesteund door een BH of los in het jak en steeds zijn het er twee. Ik kan mijn ogen er gewoon niet van afhouden. Wat moet ik hier nu mee?

Gisteren op de poli wachtte me nog een verrassing. Zoals ik jullie verteld heb, zou mijn case besproken worden in de oncologische groep van deze regio. Ik had me wel voorbereid op een eventuele plaatselijke nabestraling i.v.m. het toch tamelijk uitgebreide proces in mijn borst. Maar dat de patholoog anatoom de resultaten van het eerste onderzoek zou bijstellen, daar had ik niet op gerekend. 
Oké even heb ik me wel afgevraagd of dat wel goed ging: zo'n uitslag doorbellen door een telefoon. Was bang voor een verwisseling van uitslagen met die van een ander, immers ze hadden mijn gezicht er niet bij. Ik heb me zelf direct streng toegesproken dat ik meer vertrouwen moet hebben in de mensen om me heen en niet zo paranoia doen.

Om een lang verhaal kort te maken de patholoog anatoom vertelde op de zitting dat hij in een tweede wat exacter onderzoek in een lymfeknoop toch kankercellen had aangetroffen. Zelf ben ik er niet zo geschokt over. Ik was toch een beetje bang dat ze wat over het hoofd zouden zien en nu word ik tenminste behandeld. Aangezien de kankercellen gevoelig zijn voor vrouwelijke hormonen (oestrogenen) moet ik langdurig anti-hormoonpillen Tamoxifen slikken. Minimaal twee jaar, het beste resultaat geloof ik bij vijf jaar.

Het is een milde therapie. Lang niet zo agressief als een chemokuur, die in mijn geval waarschijnlijk ook minder goed zou aanslaan. Alleen lang. De bijwerkingen kunnen lijken op die van de menopauze, dus opvliegers, minder goed slapen etc. etc. Heb ik bijna tien jaar oestrogenen geslikt om al die klachten te vermijden krijg ik ze nu alsnog op mijn bordje. Jullie zien, het leven laat zich niet foppen. We moeten er gewoon dwars doorheen. 
Met lieve groeten, 
Sagita

Geen opmerkingen:

Een reactie posten