Dear, dear, dear.......
Hebben jullie dat nu ook?
Ik zie overal borsten. Het is het eerste wat me opvalt aan een vrouw
in beeld, het zij op de televisie, op straat, in een winkel of
ziekenhuisgang: het gevulde bloesje of truitje. Nooit eerder heb ik
me druk gemaakt over borsten en nu zie ik ze overal om me heen.
Kleine, grote, ronde, gesteund door een BH of los in het jak en
steeds zijn het er twee. Ik kan mijn ogen er gewoon niet van
afhouden. Wat moet ik hier nu mee?
Gisteren op de poli
wachtte me nog een verrassing. Zoals ik jullie verteld heb, zou mijn
case besproken worden in de oncologische groep van deze regio. Ik had
me wel voorbereid op een eventuele plaatselijke nabestraling i.v.m.
het toch tamelijk uitgebreide proces in mijn borst. Maar dat de
patholoog anatoom de resultaten van het eerste onderzoek zou
bijstellen, daar had ik niet op gerekend.
Oké even heb ik me wel
afgevraagd of dat wel goed ging: zo'n uitslag doorbellen door een
telefoon. Was bang voor een verwisseling van uitslagen met die van
een ander, immers ze hadden mijn gezicht er niet bij. Ik heb me zelf
direct streng toegesproken dat ik meer vertrouwen moet hebben in de
mensen om me heen en niet zo paranoia doen.
Om een
lang verhaal kort te maken de patholoog anatoom vertelde op de
zitting dat hij in een tweede wat exacter onderzoek in een lymfeknoop
toch kankercellen had aangetroffen. Zelf ben ik er niet zo geschokt
over. Ik was toch een beetje bang dat ze wat over het hoofd zouden
zien en nu word ik tenminste behandeld. Aangezien de kankercellen
gevoelig zijn voor vrouwelijke hormonen (oestrogenen) moet ik
langdurig anti-hormoonpillen Tamoxifen
slikken. Minimaal twee jaar, het beste resultaat geloof ik bij vijf
jaar.
Het is
een milde therapie. Lang niet zo agressief als een chemokuur, die in
mijn geval waarschijnlijk ook minder goed zou aanslaan. Alleen lang.
De bijwerkingen kunnen lijken op die van de menopauze, dus
opvliegers, minder goed slapen etc. etc. Heb ik bijna tien jaar
oestrogenen geslikt om al die klachten te vermijden krijg ik ze nu
alsnog op mijn bordje. Jullie zien, het leven laat zich niet foppen.
We moeten er gewoon dwars doorheen.
Met lieve groeten,
Sagita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten