Lieve Allemaal,
Hier een verslag van de uitkomsten van vandaag. Het was toch wel even spannend, zo’n moment vlak voor de waarheid. De eerste verrassing (ziekenhuizen zitten vol met dit soort verpakkingen) ze hadden me gisteren verwacht. Ik keek nog even naar de afspraak op de kaart voor ik die overhandigde, maar er stond toch echt donderdag 13 september om 11.30 uur. Ik had er de bruiloft van Edmée en Cees nog voor laten lopen.
Leuk van dit ziekenhuis is wel dat ze direct alle hulptroepen inschakelen om de ontstane verwarring te ontknopen. Dus werden Roos en ik, voorzien van koffie, een kleine spreekkamer ingeloodst waar we rustig mochten wachten totdat de aanwezige arts haar achterstand in het spreekuur had ingelopen.
‘Ze willen kennelijk de nodige tijd aan ons besteden.’ Bereidde ik Roos voor op een slecht nieuws boodschap. Roos dacht nog dat de koffie en zo, de foute afspraak moest verzachten. Ik hoopte dat ze gelijk had, maar helaas dat lag aan mijn kant.
'Geen prettige boodschap' vertelde de jonge vrouwelijke chirurg. Er is een lobulaire invasief carcinoom geconstateerd met nog allerhande vormen van beginnende in situ ductaal carcinoma plus kalkspatjes van waaruit weer nieuwe kanker kan ontstaan. Bijbehorend advies: mamma-amputatie en okseltoilet.
Wat een woord, dacht ik en zag mezelf voor de spiegel met een wattenschijfje en wat cleansing milk onder mijn oksel wrijven. De dokter vertelde intussen dat ik daarna weer moest wachten wat het onderzoek op de lymfeklieren opleverde om eventueel een aanvullende therapie (radio en/of chemo) af te kunnen spreken.
Tijdens het gesprek kwamen we er achter dat de oncologen uit de verschillende ziekenhuizen wekelijks samenkomen en gezamenlijk de benodigde behandeling van alle kankerpatiënten in de regio vaststellen. Je hoeft dus niet naar b.v. een academisch ziekenhuis om de beste behandeling te krijgen. Dat wordt gewoon heel ergens anders vastgesteld. Ik ben er wel blij mee. Dit ziekenhuis is klein, maar zeer patiënt/mens vriendelijk en dat vind ik ook wat waard. Ik ben trouwens niet van plan om er lang te blijven. Dinsdag erin en vrijdag er weer uit. Daarna zien we wel weer.
Oké lieverds niet echt opwekkende berichten, maar ik ben er nog.Dat kan van veel mensen in New York en Washington niet gezegd worden en toch gingen ze gezond en springlevend naar hun werk.
In het weekend gaan we mijn verjaardag heel intens vieren. Ik ben niet levensmoe en wil met jullie die dag genieten. En Roos houdt vol dat ze mij op mijn zesennegenste verjaardag in het bejaardenhuis met een stickie wil verblijden. Ze heeft er stiekem nog een jaartje aangeplakt. Proost! Sagita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten